donderdag 12 juli 2018

Peru: dag 5: El Jardin



*********************************************************************************Zoals je waarschijnlijk wel gemerkt hebt heb ik een paar dagen overgeslagen en dat komt door het feit dat onze reis een maand duurde en er niet elke dag iets vermeldenswaardig gebeurde... Ik post dus alleen iets over de dagen waarop we iets speciaals hebben gedaan.
O, ja, na de hoeveelste dag dat we in een land geweest zijn, zet ik ons hotel...voor mocht je op zoek zijn naar een leuk adresje.
*********************************************************************************

De Nasca Lines:

In de voormiddag vertrokken we naar een busmaatschappij, waarvan de plaatselijke bevolking ook gebruik maakt.
Toen we onze woestijnachtige bestemming bereikten, betaalden we en beklommen we de uitkijktoren die Maria Reich daar geplaatst had. Nu ik er over nadenk, eigenlijk was het meer een uitkijktorentje en het platformpje aan de top raakte al snel vol. We keerden dan ook al vlug terug naar beneden. Er waren 3 tekeningen; De Boom, De Hand en De Leguaan. Ze waren mooi en het is cool dat ze toen al zulke rechte lijnen konden maken en vooral ongelooflijk dat ze al die jaren de tekeningen niet hadden gezien en door ééntje ( De Leguaan ) zelfs een snelweg hadden gelegd. Maar nadat je al deze dingen had bedacht, had je het daar wel gezien.
Na de uitkijktoren het uitkijktorentje gingen we nog naar een berg die een halve km verder lag. Door de brandende zon en het feit dat Jits en ik ruzie hadden; ik wou Jits niet over het einde van mijn boek vertellen omdat zij dat boek ook nog kon lezen, waarop zij zei dat ze geen supergeheugen had..., leek het wel alsof de berg 100 km ver lag. Het hielp voor ons humeur ook niet echt mee dat het uitzicht niet zo mooi was als we verwacht hadden; we verwachtten een tekening en we zagen gewoon wat lijnen,waarvan we de betekenis niet konden raden.

woensdag 11 juli 2018

Peru : dag 3

Deze dag startte heel vroeg, en wel door de receptie.
We moesten vroeg opstaan om de bus te halen en we hadden gevraagd of er een vroeg ontbijt mogelijk was, maar de vrouw aan de receptie zei van niet.

Om half zeven 's ochtends klopte er iemand op de deur. Het bleek iemand van de receptie te zijn om te zeggen dat het ontbijt klaarstond. Mama vroeg of het mogelijk was om alles in te pakken voor op de bus en het slot was dat we een pak droge crackers met boter meekregen.

We hadden de duurste busmaatschappij geboekt voor de veiligheid. We moesten er vier uur opzitten, dus gelukkig waren er tv'tjes in de bus. Helaas waren er alleen films in het Spaans. Ik heb dus Vayana in het Spaans gekeken en in mijn boek gelezen.
Bij het hotel duurde het nog een tijdje voor we in onze kamer konden. Maar, eenmaal in de kamer deden we vlug onze bikini aan. Het hotel had namelijk een zwembad...
Helaas...Toen we er eindelijk in zaten, was ons eten er, en terwijl we aten, kwam er een een groep luidruchtige Nederlanders het zwembad in springen. En een paar minuten later moesten we tot onze ontzetting vaststellen dat ze onze opduik ringen in het water gegooid hadden. Het vergde ons enige moeite om ze terug te bemachtigen, maar -mede door mama's hulp- lukte het en Jits en ik gingen toch nog in het zwembad.

Toen we opgedroogd waren was het tijd om te gaan sandboarden. Het was in 1 woord...

AMAZING!

Ik ben er nog steeds niet achter wat ik het tofste vond; het sandboarden zelf : op je buik liggend op een snowboard van een steile woestijnheuvel racen, of de woestijn doorkruisen met een stalen Jeep: het leek wel een attractie. Tegen 100 km/u zandheuvels op-en afsheezen met de wind in je haar, druppeltjes water van de radiator in je gezicht en niet te vergeten: de stank van benzine die je, door de vooraan liggende open motor, tegemoet komt.
We werden vergezeld door nog een familie, Nederlanders. We vreesden het ergste, maar deze waren erg aardig, afgezien van het feit dat de zoon  altijd als hij van een berg kwam "JESUS!!!" schreeuwde. Maar op zo'n manier zoals alleen Nederlanders dat kunnen...


donderdag 12 april 2018

Peru : dag 2 :

We zijn naar het centrum van Lima gegaan met de bus. We moesten er twintig haltes opzitten, maar de tijdsduur viel mee, omdat de bussen in Lima een eigen rijstrook hebben, op de snelweg, welteverstaan. Maar daardoor rijden die bussen echt super snel!
Dat die twintig haltes niet lang duurden kon misschien ook aan het feit liggen dat we op de heenweg konden zitten.
Dat werd duidelijk op de terugweg...toen we in een overvolle bus moesten rechtstaan terwijl er maar mensen bleven bijkomen.

In het centrum van Lima aangekomen, stapten we naar een bekend plein, omringd door okerkleurige traditionele gebouwen met schattige witte balkonnetjes, met in het midden van het plein een grote fontein. Aan de voorkant van het plein staat er een enorm traditioneel monument. Gelukkig gingen we niet naar binnen, mama en papa vonden het te duur voor wat het was.
Rond het plein stonden allemaal politieagenten en rond het plein reden twee politiemannen te paard.
Je mocht het niet betreden. Dat was duidelijk.
Toen we later op de dag terugkeerden werd duidelijk waarom, we bevonden ons te midden van een betoging.
'S middags aten we in een restaurant dat werd opengehouden door nonnen. Moeder Overste ( een oude dame ) was werkelijk verheugt ons te zien! We konden haar verstaan omdat ze Frans sprak.
Het eten was heel lekker en de bediening zeer vlot ( waarschijnlijk wilden ze ons gewoon buitenwerken, want het was al laat en ze gingen bijna sluiten.)
Tot slot gingen we naar de markt, Jits en ik vonden het maar niets, en wel hierom:

Een gebouw, nee eigenlijk een grote loods met allemaal stalletjes.Rijen!
Overal mensen die beweren dat hun verkoopwaar het beste is. Vliegen zijn ook van de partij en de lucht is er bedrukt.
Dan kom je bij het slagerij gedeelte. Het ergste zijn de geplukte kalkoenen, de strot half doorgesneden en hangend aan een vleeshaak. Je moet er voorbij om hier buiten te geraken. Je richt je blik op de grond, maar je ogen worden er naartoe gezogen en je ziet nog net de blauwe ogen van de kalkoen die je passeert, je hulpeloos aankijken...